شیلنگ آتش نشانی

همان طور که اشاره کردیم جنس اولیه شیلنگ ها از برزنت بود. اما این جنس از دوام کافی برخوردار نبود. به همین دلیل شیلنگ چرمی دوخته شده جایگزین آن شد. این شیلنگ ها به دلیل آنکه احتمال ترکیدگی در آن ها وجود داشت با واشرهای مسی و پرچ به یکدیگر بسته می شدند تا دوام آن ها افزایش پیدا کند. این نوع از شیلنگ های آتش نشانی توسط شرکت Humane Hose در ایالت فیلادلفیا ابداع شد.
در سال 1890 میلادی شاهد تولید شیلنگ های بدون آستر بودیم که از نخ های کتان دایره ای شکل ساخته می شدند. وزن آن ها بسیار کمتر از شیلنگ های چرمی بود اما هنگامی که خیس می شدند متورم می شدند و بافت را محکم تر می کردند. به همین علت آب به راحتی منتقل نمی شد. پس از آن از شیلنگ های بدون خط استفاده شد اما در سال 1981 اداره ایمنی و بهداشت استانداردهای خود را بروز کرد و اعلام کرد که استفاده از شیلنگ های بدون خط ممنوع است.
بعد از آنکه فرآیند ولکانیزاسیون اختراع شد. این فرآیند بستری فراهم کرد که پخت لاستیک نرم و خام به یک محصول مفیدتر و محکم تر تبدیل شود. این نوع شیلنگ آتش نشانی به میزان شیلنگ های چرمی از حجم و وزن زیادی برخوردار نبودند. ساختار آن ها از نظر پیچیدگی همانند ساختار برخی از شیلنگ های امروزی می باشد که در صنایع مختلف بکار می روند.